troika<3

Voor deze vier muzikanten is muziek geen eenrichtingsverkeer. Je wordt als luisteraar immers uitgenodigd om een actieve rol te op te nemen. Commerciële muziek heeft een functie, en die dwingt je in een keurslijf. Alles wordt zo duidelijk, afgelijnd en expliciet gemaakt – van de steeds terugkerende structuren tot de juiste productie en voorgekauwde emoties – dat je als luisteraar zelden verrast wordt en geen keuze meer krijgt. Je wordt – of je het nu beseft of niet – in een op voorhand vastgelegde richting gestuurd, waarbij de verbeelding de grote verliezer is.

De muzikanten van Rorschach willen de belevenis centraal stellen via een ritueel dat niet enkel een uitdaging is voor de muzikanten (vanuit het niets streven ze naar een betekenisvolle communicatie), maar ook voor de luisteraar. Die krijgt geen comfortzone voorgeschoteld, maar een web van potentiële connecties. Niet het afgelijnde eindproduct staat daarin centraal, en evenmin de taal die het allemaal vastlegt, maar de individuele ervaring. Die werkt associërend en instinctief, engageert en stimuleert. Luisteren en interpreteren wordt zo een leer- én spelmoment.

De muziek van Rorschach klinkt vaak abstract en onvoorspelbaar, is het gevolg van vier temperamenten die op elkaar gelegd worden en leiden tot een optelsom als een gespiegeld inktpatroon. Dat is hun input. Wat die betekent voor de luisteraar wordt door elkeen anders ingevuld. Vandaar dat de klassieke, arbitraire songtitels vervangen worden door de suggestie om zelf titels te voorzien via associaties. De muzikanten ontlopen zo niet hun opdracht, maar leggen die taak in de schoot van de luisteraar. Die ervaart zo de inspiratie via instinct en vrijheid. Een buitenkans.

Rorschach is een vervolg op Antiduo, dat een decennium geleden gestart werd door het leraar/leerling-duo Erik Vermeulen en Seppe Gebruers. Opnames die ze maakten tussen 2010 en 2012 belandden op Antiduo(El Negocito Records, 2013), achttien instant composities voor twee piano’s die met een grillige speelsheid de zone tussen vrije improvisatie en hedendaagse muziek verkenden.

Voor Rorschach werd het duo aangevuld met twee drummers, Eric Thielemans en Marek Patrman. Het klankbeeld wordt daarmee op zijn kop gezet, maar spreekt opnieuw een eigenzinnige beeldentaal die gecreëerd wordt door vier verschillende persoonlijkheden met een open vizier.

Erik Vermeulen behoort al enkele decennia tot de meest eigenzinnige pianisten van België. Hij beweegt voortdurend tussen jazztraditie en persoonlijke invulling, tussen klassieke bezettingen en ongewone zijsprongen. Zijn samenwerking met Ben Sluijs is een hoofdader in zijn werk, die verder wordt aangevuld met een invloedrijke rol als pianodocent.

Seppe Gebruers ontpopte zich in geen tijd tot een van de originele stemmen van zijn generatie. Hij stond mee aan het roer van Ifa y Xango, maakte muziek voor film en theater, experimenteerde met kwarttoonpiano’s en is oprichter van Troika vzw. Recent speelt hij ook regelmatig in diverse internationale improvisatiebands, waaronder een gelauwerd trio met Hugo Antunes en Paul Lovens.

Marek Patrman verhuisde midden jaren negentig van Tsjechië naar België, waar hij meteen een schakel werd in de avontuurlijke flank van de jazzscene. Hij dook op in hedendaagse ensembles en bouwde al snel een bijzondere samenwerking op met muzikanten als Erik Vermeulen, Manolo Cabras en Ben Sluijs. Recent maakt hij ook deel uit van Lynn Cassiers’ Imaginary band.

Eric Thielemans speelde aanvankelijk vooral in jazzensembles, maar ging zich later toeleggen op projecten in een zone tussen experiment, spel en improvisatie. Als performer probeert Thielemans conventies te ontwijken, trouw aan de gedachte dat improvisatie geen genre is, maar een leerproces. De voorbije jaren was hij te horen met/naast o.m. Tape Cuts Tape, The Mechanics en Chantal Acda.

Recorded on July 31 and august 1 2017

Recorded by Werner Pensaert at DeSignel

Mixed by Werner at Linster Studios

Mastered by Steven Maes at Motormusic

Production by Troika vzw and el NEGOCITO Records

Artwork by Davy de Clercq